Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕΙ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ

«Δεν ξέρω τι μου λες. Άκου και βάλ’ το καλά στο μυαλό σου: Οι φιλίες, από ένα σημείο και μετά, στη ζωή του ανθρώπου δεν υπάρχουν. Χαλάν. Χάνονται ρε παιδί μου . Πως το λένε; Όλα  τα άλλα είναι θεωρίες….Ρομαντισμοί»
Τα λόγια ενός ενήλικα πριν κάποια χρόνια, όταν του ανέφερα πόσο σημαντικές φιλίες έκανα στο Πανεπιστήμιο, τότε που η μοναξιά ήταν πιο έντονη και η ανάγκη μου για παρέα και συντροφιά μεγάλωνε... Τότε λοιπόν, μου είχαν φανεί  σκληρά, ψυχρά και υπερβολικά. Σήμερα που τα ξανα σκέφτομαι μάλλον βρίσκω πολλές δόσεις αλήθειας.
Διαβάζω κάπου στο internet: Η φιλία έχει ως κύριο χαρακτηριστικό την αμοιβαία αγάπη, αφοσίωση και κατανόηση, χωρίς κατ' ανάγκη να υπάρχει συμφέρον, κίνητρο ή ανώτερος στόχος.
«Τι ουτοπία;» σκέφτομαι…. Τι ρομαντισμοί σε μια εποχή που φτάσαμε σε σημείο να εννοούμε «φίλο» κάποιον που προσθέσαμε στο facebook και έχουμε συνάντησει μια ή και καμία φορά στη ζωή μας. Κάποιον που βλέπουμε και δεν χαιρετάμε στο δρόμο. Κάποιον που δεν συμπαθούμε!  Πως να υπάρχει αγάπη και αφοσίωση ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν γνωρίζονται καν και όμως αποκαλούνται «φίλοι»;
Ταυτόχρονα αναρρωτιέμαι:  Πώς να μοιραστούμε στιγμές και να αλληλεπιδράσουμε βαθιά με κάποιον σήμερα, όταν έχουμε μάθει να ζούμε μόνοι σε μια καρέκλα μπροστά από μια οθόνη; Αφού πλέον δεν στεκόμαστε στην αγκαλιά του  άλλου να τα πούμε, να γελάσουμε, να κλάψουμε. Τα περισσότερα τα λέμε μέσω internet ανεβάζοντας φωτογραφίες, τραγούδια,  σχόλια σε κοινή θέα ή με μισόλογα μέσω τηλεφώνου. Πως φτάσαμε να ταυτίσουμε κάτι τόσο όμορφο και μοναδικό με κάτι κρύο απρόσωπο ψεύτικο απομακρυσμένο;
Έπειτα : Ποια σχέση υπάρχει σήμερα χωρίς συμφέρον ή ανώτερο στόχο; Σήμερα που προσπαθούμε να επιβιώσουμε με επισκέψεις σε ψυχολόγους γιατί δεν κάθεται να μας ακούσει κανείς. Οι άλλοι ξαφνικά απέκτησαν «τα δικά τους» και εμείς «τα δικά μας» Ναι… αλλά έτσι πώς να έρθουμε κοντά ο ένας στον άλλον; Όταν φοβόμαστε να εκφραστούμε; Όταν δεν ζούμε το τώρα αλλά το αύριο, κρατώντας άμυνες και αποστάσεις από τους πάντες για να μην πληγωθούμε σε μια πιθανή τους «επίθεση».  Ποιος μπορεί να μιλήσει ειλικρινά μέσα από την ψυχή του για όλα αυτά που πραγματικά τον  «καίνε» όταν ζει με την καχυποψία ότι «ο φίλος του»  στη δύσκολη στιγμή θα τον θάψει, θα τον δώσει, θα τον προδώσει;
Οι φίλοι είναι συνοδοιπόροι. Συνταξιδευτές στο όνειρο, κρατιούνται χέρι χέρι και στα δύσκολα και στα εύκολα. Μιλούν για το παρελθόν γελούν και νοσταλγούν , έπειτα «κάνουν στην υγειά μας» τις  μπύρες τους καθώς χαίρονται το τώρα, -τη στιγμή αυτή που έρχεται περνάει και δεν ξανάρχεται- και στο τέλος μοιράζονται τα αυριανά τους όνειρα.
Κλείνοντας παραθέτω τα λόγια ενός αγνώστου συγγραφέα που νομίζω ότι περικλείουν όλα τα παραπάνω. «Μην περπατάς μπροστά μου. Δεν θέλω αρχηγό και ίσως να μη σε ακολουθήσω. Μην περπατάς πίσω μου. Δεν θέλω οπαδό και μπορεί να σε χάσω. Περπάτα δίπλα μου, θέλω ένα αληθινό φίλο.»

ΑΜΕΛΙ
στις
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης ( Atom )