Η περίοδος του Μεσοπολέμου ήταν για την Ελλάδα μία από τις πιο ταραγμένες περιόδους στην ιστορία της. Η Ελλάδα είχε να αντιμετωπίσει την τραγωδία της Μικρασιατικής Καταστροφής, τα αλλεπάλληλα στρατιωτικά κινήματα, το πολιτειακό ζήτημα για την επιστροφή ή όχι του βασιλιά και την οικονομική κρίση του 1929.

Οι εκλογές του 1936 ήταν και οι τελευταίες του μεσοπολέμου. Οι πολίτες της χώρας έκαναν μία δεκαετία να ξανά πάνε στις κάλπες ( 31 Μαρτίου 1946 ), αφού μετέπειτα ακολούθησε το καθεστώς του Μεταξά και η Γερμανική κατοχή.

Στις εκλογές που διεξήγαγε η Κυβέρνηση Δεμερτζή[1] (υπηρεσιακός Πρωθυπουργός) συμμετείχαν 1.278.085 ψηφοφόροι ( το 20% των εγγεγραμμένων, 6.127.593 ψηφοφόροι). Τα δύο μεγάλα κόμματα, των Φιλελευθέρων και το Λαϊκό κόμμα, με επικεφαλής τους Θ. Σοφούλη[2] και Π. Τσαλδάρη[3], συγκέντρωσαν 37,26 και 22,10% από τους ψήφους αντίστοιχα. Καμία όμως από τις δύο παρατάξεις δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα ήταν να παραμείνει η Κυβέρνηση Δεμερτζή μέχρι νεωτέρας!

Η παράταξη του Θεμιστοκλή Σοφούλη, στην προσπάθειά της να σχηματίσει κυβέρνηση, ζήτησε τη στήριξη του Παλλαϊκού Μετώπου. Το Παλλαϊκό Μέτωπο ήταν το Κ.Κ.Ε. συνεργαζόμενο με το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδος (Α.Κ.Ε.), το οποίο συγκέντρωσε 73.411 ψήφους και έλαβε 15 έδρες. Αρχηγός του Μετώπου ήταν ο Νικόλαος Πλουμπίδης[4].

Στις 19 Φεβρουαρίου θα επέλθη συμφωνία μεταξύ Φιλελευθέρων και Παλλαϊκού Μετώπου, με το Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα. Η συμφωνία είχε ως εξής, το Μέτωπο θα στήριζε υποψήφιο των Φιλελευθέρων για πρόεδρο της Βουλή και παράλληλα θα έδινε ψήφο ανοχής για το σχηματισμό κυβέρνησης. Από την άλλη πλευρά οι Φιλελεύθεροι θα έπρεπε να βοηθήσουν στη βελτίωση του βιωτικού επιπέδου των εργαζομένων και των αγροτών, να υπάρχουν ελευθερίες στο λαό, να υπάρξει ομαλή δημοκρατική πορεία, να καταργηθεί το ιδιώνυμο[5] που είχε ψηφίσει η Κυβέρνηση Βενιζέλου, να δοθεί αμνηστία σε πολιτικούς καταδίκους και εξόριστους, να μείνει ως μόνιμο εκλογικό σύστημα αυτό της ''απλής αναλογικής'', να ελλατωθεί η τιμή του ψωμιού κατά δύο δραχμές, να πάψει η προσωποκράτηση για χρέη προς το δημόσιο έως και 3.000 δραχμές, να δοθεί πέντε χρόνια διορία στους αγρότες για αποπληρωμή των χρεών τους προς τράπεζες και ιδιώτες και τέλος να προωθηθεί το σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης.

Όλα έδειχναν πως θα κυλούσαν ομαλά και πως η συμφωνία θα βελτίωνε τη θέση των αδύνατων λαϊκών στρωμάτων καθώς και των δημοκρατικών πολιτών που υπέφεραν απο διώξεις και φυλακίσεις.

Ένα μήνα αργότερα φεύγει από τη ζωή στο Παρίσι ο Ε. Βενιζέλος, πολιτικός που με τη δράση του διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο στα πολιτικά δρόμενα της χώρας.

Ενώ όλα ήταν έτοιμα για την παρουσίαση υπό το Δεμερτζή της νέας Κυβέρνησης στη Βουλή και παράλληλα της ψήφου εμπιστοσύνης από αυτήν, πεθαίνει ξαφνικά από καρδιακή προσβολή στις 13 Απριλίου.

Έτσι τα πράγματα αρχίζουν να περιπλέκουν. Βλέποντας ο βασιλιάς Γεώργιος Β'[6] τις αριστερές δυνάμεις να προσπαθούν να παίξουν ρόλο στα πεπραγμένα της χώρας, αποφασίζει να αναθέσει το σχηματισμό κυβέρνησης στον πρώην αξιωματικό και εχθρό της δημοκρατίας Ιωάννη Μεταξά, του οποίου το κόμμα των Ελευθεροφρόνων είχε μόλις επτά βουλευτές.

Το Παλλαϊκό Μέτωπο κατήγγειλε την πράξη του βασιλιά, που ισοδυναμούσε με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Φεύγει από τη ζωή και ο Παναγής Τσαλδάρης αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος, στις 17 Μαϊου, πολιτικός μετριοπαθής που δε συμφωνούσε με τέτοιες πρακτικές και ίσως είχε τη δυνατότητα με σχηματισμό κυβέρνησης να γλυτώσει τη χώρα από τη δικτατορία.

Το αποτέλεσμα ήταν το Λαϊκό Κόμμα και οι Φιλελεύθεροι να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στον Μεταξά. Στις 9 Μαϊου του ίδιου χρόνου ξεσπούν απεργίες και διαδηλώσεις, που υποστήριζε το Κ.Κ.Ε., των καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη. Η Κυβέρνηση Μεταξά τις αντιμετωπίζει με τυφλή βία. Κατόπιν τούτου ο Μεταξάς αποφασίζει να διακόψει τις εργασίες της Βουλής, με πρόφαση την περίοδο του καλοκαιριού, για τις 30 Σεπτεμβρίου. Επικαλούμενος όμως κομμουνιστική επανάσταση, καταλύει το σύνταγμα και ιδρύει το καθεστώς της 4ης Αυγούστου.