Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014
Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΜΑΣ ΔΙΝΕΤΑΙ: ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ
Βασανίστηκε πολλές φορές χωρίς να αποκηρύξει την ιδεολογία του, γι’ αυτό
πέρασε αρκετό χρόνο στην απομόνωση των κρατητηρίων.
«Τέλος, που
λες, πάνε το Χριστό στον Πιλάτο, βασανισμένο και ταλαιπωρημένο από τους
μπάτσους της εποχής, και του λέει η κουφάλα ο Πιλάτος: Έλα, ρε παιδάκι μου, τι
θέλεις τώρα και τα σκαλίζεις, μια χαρά παιδί είσαι, νέος, ωραίος, έχεις μια
τέχνη, σ’ αγαπάνε οι γυναίκες, μπορείς να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά και να
πεθάνεις σε βαθιά γεράματα. Δε λυπάσαι τα νιάτα σου και την ομορφιά σου; κάνε
μια δήλωση, βάλε μια υπογραφή, και να γυρίσεις σπιτάκι σου ωραία κι όμορφα. Και
ο Χριστός τον κοίταγε με κείνα τα πανέμορφα, γεμάτα γλύκα και θανατερή
κατανόηση μάτια του, σα να του ‘λεγε: Άσε μας, ρε Πιλατάκο, διότι μακάριοι οι
πτωχοί τω πνεύματι… Ο Πιλάτος το ‘πιασε βέβαια, αλλά βολεμένος μέσα στην
ιεραρχία, στα δαχτυλίδα του, τ’ αρώματά του και τα σκατά του είπε: Εγώ πάντως
είπα και ελάλησα, αμαρτίαν ουκ έχω και νίπτω τας χείρας μου. Όλες οι ασφάλειες
όλου του κόσμου, καπιταλιστικές, σοσιαλιστικές και ουδετέρων, αυτή την κουφάλα
αντέγραψαν…»
Στη φυλακή την περίοδο της καθείρξεώς του μάλιστα έμαθε ουσιαστικά ανάγνωση
και γραφή. Καταδικάστηκε σε θάνατο το 1947 κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου.
Έζησε
εννιά μήνες περιμένοντας κάθε πρωί να τον εκτελέσουν και γλίτωσε τον
θάνατο χάρη σ’ένα τυχαίο γεγονός.
«Αφού είδα τη μάνα μου, την αγκάλιασα, της
λέω, κοίτα να δεις, αύριο που θα ‘ρθεις, να μου φέρεις τα παλιά μου τα ρούχα να
φορέσω, γιατί, ε, αφού μεθαύριο θα μας σκοτώσουν, να μην πάει τζάμπα και το
κουστούμι. Μπαμ η μάνα μου, κάτω, ξερή. Όχι, δεν το ‘κανα επίτηδες, τα είχα
χαμένα και γω ο φουκαράς, δεν ήξερα τι να της πω όπως σπάραζε στην αγκαλιά μου…
Τέλος, χέσ’ τα. Το κακό είναι πως ποτέ δεν μπόρεσα να της εξηγήσω μερικά
πράγματα, όπως να πούμε πόσο πολύ την αγαπούσα και τι καταφύγιο ήταν για μένα
στα μεγάλα μου ζορίσματα… Αλλά έτσι είναι πάντα, ποτέ δεν προλαβαίνουμε να
πούμε τα πιο ουσιαστικά πράγματα, και το καταλαβαίνουμε μόνο σα χαθούμε.»
Αποφυλακίζεται τον Αύγουστο του 1973. Με τη λογοτεχνία ασχολήθηκε σε μεγάλη
ηλικία.
«Τολμάτε
ρε, τολμάτε! Γράψτε αυτό που θέλετε, αυτό που σκέφτεστε. Εγώ έγραφα, κι
έγραφα με την ψυχή, κι όταν με είπαν συγγραφέα πρώτη φορά τα ‘χασα! Μα, σοβαρά
μιλάτε ρε παιδιά, συγγραφέας; Δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση απλά στις παρέες,
στον κήπο τους έλεγα ιστορίες και μου έλεγαν, ρε Χρόνη γιατί δεν τα γράφεις
αυτά τα πράγματα; Κι έτσι βγήκε.
Γιατί τα
βιώματα ήταν ουσιαστικά. Κατάλαβες; Ζούσαμε. Είχε συνέχεια η ζωή μας, δεν ήταν
αυτή η γκρίζα καθημερινότητα, αλλά ήταν μεγάλο κατόρθωμα να παραμείνεις
άνθρωπος.
Ήταν
πολύ σημαντικό να μπορείς να κοιτάξεις τη μάπα σου το πρωί στον καθρέφτη και να
πεις, «είμαστε
εντάξει ρε μάγκα, πάμε». Δεκαεφτά χρονών παιδί ήμουν και καταδικασμένος για
θάνατο, κι εγώ τους έγραφα... Τώρα, βέβαια, λέω για "τί";
Αφού
ανατέλλει, δύει ο
ήλιος, και δεν πάμε πουθενά αλλού παρά στο θάνατο. Και μεις
οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό, γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ' τη ζωή
μας, χαιρόμαστε!
Ξέρεις γιατί;
Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με
οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας
μας.»
Ο Μίσσιος παρά τον σκληρό κόσμο τον οποίο απεικονίζει, δεν χάνει ποτέ την
αισιοδοξία και την πίστη της στις δημιουργικές δυνάμεις του ανθρώπου.
«Δεν
πίστευα ποτέ ότι θα ξαναζήσω μια περίοδο εθνικής υποτέλειας της πατρίδας μου.
Πιτσιρικάς δεκατριών χρονών πολέμησα τους Γερμανούς. Ε, περίπου τα ίδια δε
ζούμε τώρα; Έρχονται οι Τροϊκανοί. Τα ίδια δεν κάνουνε; Έχουμε κυβέρνηση; Πού
είναι;
Λέω
καμιά φορά, σ’ αυτά τα παιδιά που τρέχουν στις διαδηλώσεις και χτυπιούνται με τους
μπάτσους και μετά τους πλακώνουν με τα χημικά σα να ‘ναι κατσαρίδες, «Τι πάτε
και σκοτώνεστε μες στους δρόμους και δεν πάτε να καταλάβετε τα χωράφια της
Μονής του Βατοπεδίου και να κάνετε μια φάρμα; Είστε όλοι σας μορφωμένα παιδιά,
έχετε διάφορες ειδικότητες, να καταλάβετε τα βασιλικά κτήματα, αυτού του κερατά
στο Τατόι, να κάνετε μια φάρμα; Θα ‘χετε και τον κόσμο μαζί σας! Ποιος θα σας
πει κουβέντα; Πάτε και πετάτε γκαζάκια, και καίτε το αυτοκίνητο του αλλουνού
του κακομοίρη, τι σας φταίει ο άλλος;».
Τα τελευταία χρόνια
ζούσε σχεδόν σαν ερημίτης στο Καπανδρίτι με την σύντροφό
του Ρηνιώ και τα σκυλιά τους σε ένα αγροτόσπιτο.
«Εδώ
κάτω έχω και μια ροδιά (αγαπάω πολύ τις ροδιές) η οποία, κάποια μέρα μου
αρρώστησε. Πήγα
στον Γεωπόνο, πήρα φάρμακα, πήρα τούτο, πήρα τ’ άλλο, την ράντισα, τίποτα! Η
ροδιά κάθε μέρα και χειρότερα. Ήταν Πανσέληνος. Την σκεφτόμουνα κι ήμουν
στενοχωρημένος. Κατέβηκα τα σκαλοπάτια, κι έκατσα σε μια πέτρα δίπλα της και
άρχισα να της λέω πόσο πολύτιμη είναι για μένα, πόσο την αγαπάω, να την
χαϊδεύω, να της μιλάω τρυφερά κλπ. Από την άλλη μέρα η ροδιά άρχισε να γίνεται
καλύτερα. Έγιανε, και τον Σεπτέμβρη πέταξε και εκτός εποχής, πια, δυο τεράστια
ρόδια. Τώρα, δεν ξέρω αν τα φάρμακα βοήθησαν, επίσης, αλλά εγώ αλλιώς το
εισέπραξα και αλλιώς το ένιωσα.»
Πέθανε σε ηλικία 82 ετών μετά από μάχη με τον καρκίνο.
«Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται. Άπαξ, που λένε. Σαν μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον, μ'αυτήν την αυτόνομη μορφή της, δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μεις τί την κάνουμε, ρε; Αντί να τη ζήσουμε; Τί την κάνουμε; Την σέρνουμε από δω και από κει δολοφονώντας την...
Οργανωμένη
κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες
σχέσεις.
Μα αφού
είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;
Σχέση
σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει
γέννα συναισθήματος.
Πώς να
οργανώσεις τα συναισθήματα;
Έτσι, μ'
αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε
τις ώρες και τις μέρες μας, σα να είναι βάρος. Και μάς είναι βάρος. Γιατί
δε ζούμε... κατάλαβες;
Όλο
κοιτάμε το ρολόι! Να φύγει κι αυτή η ώρα,
να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.
Κάναμε
το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων
επιθυμιών και προσδοκιών.
Αφήνουμε
τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα,
όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια
και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να
απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να
κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας...
|
Όλα, όλα, τ' αφήσαμε, γι' αυτό το αύριο, που δεν θα 'ρθει ποτέ...»
ΑΜΕΛΙ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(
Atom
)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου