Κατανοούμε σιγά σιγά πως σχεδόν με όλα όσα κάνουμε, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, στοχεύουμε στο να μας αγαπούν οι άλλοι. Είτε προσφέροντας είτε αντιδρώντας είτε πιο ενεργητικά είτε πιο παθητικά, αν το σκεφτούμε, οι περισσότερες δραστηριότητές μας δεν θα είχαν καμία αξία, αν δεν αναφέρονταν και δεν χρησίμευαν στους άλλους, αν δεν αναγνωρίζονταν και δεν επαινούνταν από τους άλλους. Και ευτυχώς, η ανάγκη να σε θέλουν και να σε αγαπούν είναι κοινή. Και δυστυχώς, ενώ το θέλουν όλοι, κανένας δεν το δίνει…

                Λέμε συχνά στους ανθρώπους ότι τους αγαπάμε, αλλά εννοούμε αυτό;  Η λέξη αγάπη είναι δύσκολο να ερμηνευθεί. Είναι δύσκολος ο ορισμός της. Εμείς όταν «αγαπάμε», μήπως εννοούμε χρειαζόμαστε;

                Μπορούν να δοθούν τόσες ερμηνείες στο «σ’ αγαπώ» μας! Σε χρειάζομαι για να… σε παιδεύω, για να με παιδεύεις, γιατί μου μοιάζεις, γιατί δε μου μοιάζεις, για να μην είμαι μόνος/η, για να αποκτώ, ίσως, ζωή και αξία, επειδή υπάρχεις εσύ, για ασφάλεια (καλύτερα δύο παρά ένας), γιατί έτσι κάνουν όλοι, για οφέλη οικονομικά ή και κοινωνικά… Είναι σαν αυτή η χιλιοειπωμένη και χιλιογραμμένη τρυφερή λέξη να αποτελεί τη λέξη πασπαρτού για τις ανθρώπινες σχέσεις. Η χρήση και η σημασία της τροποποιούνται ανάλογα τους ανθρώπους και τις συνθήκες. Ο στόχος της δήλωσής της είναι μάλλον κοινός και οδηγεί στο πρώτο «συνώνυμό» της: μείνε! Δεν ξέρω αν αγαπάμε, γιατί δε γνωρίζω τον ακριβή και πλήρη ορισμό, τον κοινώς αποδεκτό και εφαρμοσμένο. Δεν ξέρω αν αγαπάμε, γιατί δεν ξέρω αν μαθαίνουμε πώς γίνεται αυτό. Πάντως, δείχνει να πρόκειται για την έκφραση που κερδίζει, τις περισσότερες φορές, την παραμονή των άλλων στη ζωή μας είτε πρόκειται για συγγενικά και φιλικά πρόσωπα είτε για τον /την αγαπημένο/η μας.

                Όπως και να έχει, αναρωτιέται κανείς, ποιο το όφελος τελικά αυτής της «αγάπης» ή της «φροντίδας». Λογικά, θα περίμενε κανείς με όλες αυτές τις σχέσεις που έχουμε ή δημιουργούμε – οικογενειακές, κοινωνικές και επαγγελματικές, φιλικές, ερωτικές – και κυρίως με τόσες δηλώσεις και έμπρακτες προσπάθειες-αποδείξεις αγάπης να είμαστε όλοι χαμογελαστοί και ικανοποιημένοι. Από τους πιο κοινωνικούς και πρόσχαρους μέχρι και τους πιο μοναχικούς και αποτραβηγμένους, όλοι σχεδόν έχουμε σε κάποιο βαθμό ανθρώπους δίπλα μας, με τους οποίους θεωρούμε πως υπάρχουν αμοιβαία αισθήματα αγάπης. Κι εφόσον ισχύει αυτό και καλύπτουμε αυτό που πιστεύεται ως η πρωταρχική πανανθρώπινη ανάγκη, τότε τι συμβαίνει και νιώθουμε στενοχώριες, θυμούς, απογοητεύσεις, μοναξιές; Αφού λέμε και μας λένε «σ’ αγαπώ» γιατί δεν είμαστε όλοι σε φάση «νιρβάνα»;

                Μήπως γιατί κανείς δεν μας μαθαίνει ένα από τα πιο απλά και βασικά μαθήματα της ζωής; Το μάθημα «απλώς σε αγαπώ», που σημαίνει σε δέχομαι όπως βασικά είσαι και νοιάζομαι για σένα. Χωρίς να απαιτώ να μου δίνεις παραπάνω από αυτό που μπορείς. Χωρίς να κρεμιέμαι από τις ενδείξεις αγάπης σου. Είμαι αυτός που είμαι, παραμερίζω τον εγωισμό μου, όταν δεν είναι στα φυσιολογικά υγιή επίπεδα και παίρνει διαστάσεις υπερτροφικές και παράλογες, και απλώς σε αγαπώ…