Πολλοί θα έχετε παρατηρήσει ότι τα τελευταία χρόνια η Αθήνα έχει γεμίσει με νευρικούς ανθρώπους να ανεβοκατεβαίνουν τους δρόμους με βήμα ταχύ, να οδηγούν επιπόλαια με στόχο να προλάβουν τις δουλειές τους, να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, να πάρουν τα παιδιά από το σχολείο και το βράδυ να επιστρέψουν σπίτι τους και να συνεχίσουν μέχρι να τους πάρει ο ύπνος. Άγχος, χρέη, φόβος της ανεργίας (είτε εργάζεσαι είτε όχι)…

Κάποιοι το αντέχουμε, κάποιοι άλλοι όχι και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να διαπληκτιζόμαστε μεταξύ μας μέσα στη μέρα ή να δεχόμαστε παρατηρήσεις, υποδείξεις, βρισιές ή ακόμα και την αδιαφορία. Οι λύσεις σε τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι: α. μη δίνεις σημασία και β. να αντιδράς με τον ίδιο τρόπο-βρίσε, αδιαφόρησε κλπ. Αυτές είναι άραγε οι λύσεις; Δεν θέλω ούτε να αδιαφορήσω αλλά ούτε και να απαντήσω με τον ίδιο τρόπο…είναι ΑΓΕΝΕΙΑ και ξέρω ότι κάθε ένας από μας περνάει τα ζόρια του και δεν θέλω να τον «ρίξω» περισσότερο. Έτσι με έχουν μάθει να συμπεριφέρομαι! Σίγουρα έχω ξεφύγει από τα όρια κάποιες φορές, λογικό είναι. Αλλά…ποιος ο λόγος να ξεσπάω τα νεύρα μου και το άγχος μου σε κάποιον που συνάντησα τυχαία στο δρόμο και που δεν μου φταίει σε τίποτα στα προβλήματά μου; Γιατί να προσπερνάω στεγνά κάποιον που βλέπω ότι νιώθει αδιαθεσία και είναι αβοήθητος; Γιατί να κοιτάζω μόνο την πάρτη μου και πώς να περνάω εγώ καλά; Για πολλά από αυτά που μου συμβαίνουν δεν φταίει κάποιος άλλος, εκτός από τις λανθασμένες μου επιλογές ή την αδράνειά μου. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα οι πολιτικές μας επιλογές…Εμείς δεν τους ψηφίσαμε; Εμείς δεν αδρανήσαμε την στιγμή που έπρεπε να ενεργοποιηθούμε; Γιατί; Επειδή πιστέψαμε στα λόγια τους που μας έταζαν, έταζαν, έταζαν για γενεές γενεές γενεές. Ακόμα και σε κάθε πολιτική είδηση που αναρτάται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (ειδικά στο facebook), βλέπουμε να βρίζονται αριστεροί με δεξιούς, αναρχικοί με ακροδεξιούς, άτομα που δεν υποστηρίζουν κάποιο κόμμα με άτομα που υποστηρίζουν κάποιο κόμμα…Αυτοί είμαστε; Και η μόνη ενέργεια που μπορούμε να φέρουμε εις πέρας είναι να «τη λέει» ο ένας στον άλλο παντού ή να κριτικάρουμε τις απόψεις του, τα θέλω του, τα πιστεύω του; Όλα τα παραπάνω επιφέρουν την κοινωνική απομόνωση και την εσωστρέφεια του ανθρώπου, καθώς και τη δυσπιστία του απέναντι στους ανθρώπους.

Πριν προσβάλλεις κάποιον, σκέψου! Πριν προσπεράσεις κάποιον, σκέψου: πώς θα ήταν να είσαι εσύ στη θέση του και να ακούς την προσβολή ή να εισπράττεις την αδιαφορία! Πάνω από όλα τα εμπόδια και τις δυσκολίες να είμαστε άνθρωποι. Μην το χάσουμε και αυτό! Και αν κάποιος σε προσβάλλει, χαιρέτισε τον ευγενικά, χρησιμοποίησε χιούμορ, χαμογέλασε… «έχει κι αυτός τα προβλήματά του…»

Χριστίνα Μαρία Μιχαηλίδου