Δεν υπάρχει κάποιος που να μη γνωρίζει τον Bob Marley, τον τραγουδιστή από τη Jamaica που έκανε τη μουσική της ρέγκε γνωστή σε όλον τον κόσμο και πούλησε πάνω από 12 εκατομμύρια δίσκους. Γεννήθηκε σαν σήμερα 6 Φεβρουαρίου 1945 σε ένα μικρό χωριό το Nine Mile, του Saint Ann Parish. 

Ήταν παιδί παιδί ενός λευκού Τζαμαϊκανού με καταγωγή από την Αγγλία, του Norval Sinclair Marley και μίας ντόπιας Τζαμαϊκανής, της Σεντέλας Μπούκερ. Σε ηλικία δέκα χρονών θα χάσει τον πατέρα του και αποφασίζουν με τη μητέρα του να μετακομίσουν σε μια φτωχογειτονιά του Κίνγκστον, στη Trenchtown. Εκεί ο μικρός Bob θα βιώσει έντονα τη βία και το ρατσισμό, εξαιτίας της καταγωγής του και της εμφάνισής του. Η μαύροι δε το συμπαθούσαν γιατί ήταν από λευκό πατέρα και οι λευκοί γιατί ήταν μαύρος!! Όλοι τον ρωτούσαν για την καταγωγή του κι αν τον ενοχλεί αυτό, όμως εκείνος φέρεται να απάντησε, << Δεν είμαι προκατειλημμένος απέναντι του. Ο πατέρας μου ήταν λευκός και η μητέρα μου μαύρη. Με φωνάζουν μιγά ή κάπως έτσι. Δεν είμαι σε καμία πλευρά. Ούτε στην μαύρη, ούτε στην λευκή. Είμαι στου Θεού την πλευρά, Αυτού που με έπλασε και με έκανε να προέρχομαι από την μαύρη και την λευκή>>. Το δεύτερο πρόβλημα που είχε να αντιμετωπίσει ήταν η εμφάνισή του και ιδιαίτερα το ύψος του (1,63), που τον έκαναν για κάποιους εύκολο θύμα. Δε το έβαλε όμως κάτω έμαθε αυτοάμυνα για να υπερασπίζει τον εαυτό του και γρήγορα απέκτησε τη φήμη του ''δυνατού'' με το παρατσούκλι «Tuff Gong».

Στα 14 του χρόνια αποφασίζει να παρατήσει το σχολείο και να βρει μια δουλεία για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του. Στις ελεύθερές του ώρες παίζει μουσική με το φίλο του Neville "Bunny" Livingston, αργότερα γνωρίζει τον Joe Higgs, ένα τοπικό τραγουδιστή που θεωρείται από πολλούς μέντορας του Μάρλεϊ και τον Peter McIntosh (αργότερα γνωστό ως Peter Tosh), με τον οποίο είχαν κοινές μουσικές φιλοδοξίες. Από αυτήν την παρέα θα βγουν τα πρώτα singles, το "Judge Not" και το "One Cup of Coffee" το 1962.

Την επόμενη χρονιά θα σχηματίσει ένα γκρουπ μαζί με τους Livingston και McIntosh και θα παίζουν σκα και ροκστίντι μουσική. Το γκρουπάκι στην αρχή πήρε το όνομα ''The Teenagers'' και στο τέλος ονομάστηκε ''The Wailers''. Το '66 ο Marley θα μετακομίσει στις ΗΠΑ, δε θα αργήσει να επιστρέψει όμως στο νησί και να γίνει μέλος του Ρασταφαριανού κινήματος αφήνοντας dreadlocks (είδος κόμμωσης), ένα από τα σύμβολα των Ρασταφαριανών. Από το 1968 έως το 1972 οι Wailers θα κυκλοφορήσουν δύο δίσκους το Catch A Fire, κυκλοφόρησε παγκοσμίως το 1973 και είχε θετική απήχηση. Ένα χρόνο αργότερα το Burnin', που συμπεριελάμβανε τα τραγούδια "Get Up, Stand Up" και "I Shot The Sheriff". Ο Έρικ Κλάπτον επιμελήθηκε το "I Shot The Sheriff", στην καλύτερη μέχρι τότε συνεργασία του, σε μια έκδοση πιο φιλική προς τα ακούσματα της εποχής ενισχύοντας έτσι το διεθνές προφίλ του Μάρλεϊ. Ένα χρόνο αργότερα διαλύονται οι Wailers και το κάθε μέλος ακολουθεί σόλο καριέρα.

Την επόμενη χρονιά θα δημιουργήσει το συγκρότημα Bob Marley & The Wailers και μαζί θα κυκλοφορήσουν το άλμπουμ Natty Dread με το πασίγνωστο τραγούδι ''No Woman No Cry''. Έπειτα ακολουθεί το άλμπουμ ''Rastaman Vibration'' που παρέμεινε τέσσερις σχεδόν βδομάδες στο top 10 των ΗΠΑ. Τα δύο αυτά άλμπουμ συντέλεσαν στην αναγνώριση του Marley στο εξωτερικό. 

Το Δεκέμβριο του 1976 θα διοργανωθεί μια συναυλία από τον Πρόεδρο της Τζαμάικας Μάνλεϊ για να ηρεμήσουν τα πνεύματα, εξαιτίας των συγκρούσεων στη χώρα. Αυτό για κάποιους θεωρήθηκε προδοτικό και ο Marley δέχτηκε επίθεση στο σπίτι του, όπου και τραυματίστηκε. Παρόλα αυτά η συναυλία πραγματοποιήθηκε. Έπειτα θα εγκατασταθεί στο Λονδίνο όπου θα ηχογραφήσει τα άλμπουμ Exodus και Kaya. Το Exodus έμεινε στα βρετανικά charts για 56 συνεχείς εβδομάδες.

Το 1978, ο Μάρλεϊ θα προσπαθήσει να εμφανιστεί σε μια ακόμη πολιτική συναυλία στη Τζαμάικα, το One Love Peace Concert, σε μια ακόμη ενέργεια να εξευμενιστούν οι σχέσεις των μαχόμενων κομμάτων. Προς το τέλος την συναυλίας, μετά από παράκληση του Μάρλεϊ, ο Μάνλεϊ και ο πολιτικός του αντίπαλος, Edward Seaga, ανέβηκαν και αντάλλαξαν χειραψία επάνω στη σκηνή. 

Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί το διπλό live άλμπουμ Babylon by Bus, που έλαβε πολύ καλές κριτικές  και το πολιτικά φορτισμένο Survival, με τραγούδια όπως τα Zimbabwe, Africa Unite, Wake Up and Live και Survival, που αντικατόπτριζαν τη στήριξη του στον αγώνα των έγχρωμων. Στις αρχές του 1980 θα εμφανιστεί στον εορτασμό της ''Μέρας της Ανεξαρτησίας'' της Ζιμπάμπουε, το Uprising είναι το πιο θρησκευτικό του άλμπουμ, που έμελλε να είναι το κύκνειο άσμα του. Περιείχε τραγούδια όπως τα Redemption Song και Forever Loving Jah.

Το 1977 του έγινε διάγνωση για κακοήθες μελάνωμα στο πόδι του. Εκείνος δε δέχτηκε τον ακρωτηριασμό, γιατί ήταν ενάντια στη φιλοσοφία του Ρασταφαριανισμού. Προσπάθησε να το θεραπεύσει με εναλλακτικές μεθόδους όμως ήταν ήδη αργά, ο καρκίνος πέρασε και στα υπόλοιπα ζωτικά όργανα. Ο άνθρωπος που λάτρευε τη μουσική, τη φύση, τον αθλητισμό ( ήταν πολύ καλός ποδοσφαιριστής ) και έκανε γνωστή τη Τζαμάικα σε όλον τον κόσμο, πέρασε στην ''αθανασία'' στις 11 Μαΐου 1981 σε ηλικία μόλις 36 ετών.  Η κηδεία του έγινε δημόσια. Η αποτέφρωση έγινε κοντά στο σπίτι του, μαζί με την κιθάρα του, μια μπάλα ποδοσφαίρου, ένα κλαδί κάνναβης, ένα δαχτυλίδι που φορούσε καθημερινά και ήταν δώρο του πρίγκιπα της Αιθιοπίας και τη βίβλο. Η γέννησή του μέχρι σήμερα τιμάται ως Ημέρα Εθνικής εορτής. 

 Οι Ρασταφαριανοί δεν κάνουν ακρωτηριασμούς. Δεν επιτρέπω σε κανένα να είναι διαμελισμένος.

Μόνο εμείς μπορούμε να αποδεσμεύσουμε το μυαλό μας...