Φέτος συμπληρώθηκαν 70 χρόνια από την ιστορική εκτέλεση των 200 Ελλήνων αγωνιστών στο σκοπευτήριο της Καισαριανής από τους Γερμανούς κατακτητές. Παραδόξως στην Ελλάδα των μνημονίων και του success story κάποιοι απαντούν με ήρεμο και συνάμα αδιάφορο τρόπο λέγοντας, ''Τι κι αν ο ηγέτης μας (δηλαδή ο Μιχαλολιάκος) φωτογραφήθηκε δίπλα σε μια ναζιστική σβάστικα πριν από 40 χρόνια;'' Τι κι αν εξαιτίας της ναζιστικής σημαίας στην Ελλάδα σκοτώθηκαν 88.300 στρατιώτες και 325.000 πολίτες; Φαίνεται, πως για κάποιους που καμώνονται τους πατριώτες αυτό δεν έχει καμία σημασία, καθώς συνεχίζουν περίτρανα να εκφράζουν το θαυμασμό τους για το Χίτλερ και τη Βέρμαχτ, αγνοώντας τα ιστορικά γεγονότα.

Στις 27 Απριλίου 1944, στο χωριό Μολάοι του νομού Λακωνίας, αντάρτες βάλουν κατά του στρατηγού Κρεντς και της συνοδείας του, με αποτέλεσμα το θάνατο του ίδιου και τριών ακόμα Γερμανών στρατιωτών. Οι Γερμανοί αποφασίζουν να τιμωρήσουν παραδειγματικά τη στάση των Ελλήνων ανταρτών, ανακοινώνοντας, μέσω της εφημερίδας ''Καθημερινής'' τα εξής, «Την 27ην Απριλίου 1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι παρά τους Μολάους κατόπιν μιας εξ ενέδρας επιθέσεως εδολοφόνησαν ανάνδρως έναν Γερμανόν Στρατηγόν και τρεις συνοδούς του. Πολλοί Γερμανοί στρατιώται ετραυματίστησαν. Ως αντίποινα διατάχτηκε: 1. Ο τυφεκισμός 200 Κομμουνιστών την 1.5.1944. 2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάοι προς Σπάρτην έξωθεν των χωρίων.
Υπό την εντύπωσιν κακουργήματος τούτου Έλληνες εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς.

Ο Στρατιωτικός Διοικητής Ελλάδος ». Εφημερίδα ''Καθημερινή'' 30/4/1944

Οι Γερμανοί τήρησαν κατά γράμμα τις δεσμεύσεις τους και την Πρωτομαγιά αποφάσισαν την εκτέλεση 200 Ελλήνων που βρίσκονταν έγκλειστοι στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Ποιοι ήταν όμως αυτοί οι κρατούμενοι και τι εγκληματικό διέπραξαν εις βάρος των Γερμανών;
Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου άρχιζε συστηματικά να φυλακίζει αντιφρονούντες πολίτες σε διάφορα μέρη της χώρας- Ακροναυπλία, Κέρκυρα, Άγιος Ευστράτιος και λοιπά νησιά του Αιγαίου-οι οποίοι έπειτα από τη συνθηκολόγηση της Ελλάδας (Απρίλιος του 1941) και τη φυγή της Κυβέρνησης Τσουδερού στο Κάιρο αποδόθηκαν από τις Κατοχικές Κυβερνήσεις Τσολάκογλου-Λογοθετόπουλου-Ράλλη στους Γερμανούς εισβολείς. Ουσιαστικά οι άνθρωποι αυτοί δεν ενόχλησαν ουδέποτε τον Άξονα, εφόσον ήταν φυλακισμένοι πριν από την έναρξη του πολέμου!!

Παρόλα αυτά, το πρωινό της 1ης Μαΐου ανακοινώνονται από τα μεγάφωνα τα ονόματα των 200 μελλοθανάτων που θα μεταφερθούν στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Οι τελευταίες στιγμές των κρατουμένων συγκλονιστικές, καθώς μεταφέρονται γράφουν γράμματα με αποδέκτες τους φίλους, τους συγγενείς, τους συναγωνιστές τους και τα πετούν στο δρόμο με την ελπίδα πως θα διαβαστούν και θα μεταφερθούν τα νέα τους. Η διαδρομή ήταν πιο σύντομη από τις υπόλοιπες, οι Γερμανοί στρατιώτες τους διατάζουν να κατέβουν γρήγορα και να στηθούν ανά εικοσάδες προς εκτέλεση, κάθε εικοσάδα αναλαμβάνει να φορτώσει τους νεκρούς στα φορτηγά προτού έρθει η σειρά της για εκτέλεση, έως ότου δε μένει κανείς! Ήταν λίγο πριν της δέκα το πρωί, τελευταίο πρωινό, τελευταία Άνοιξη. Τα πτώματα μεταφέρθηκαν στο Γ' Νεκροταφείο Αθηνών, όπου και αναγνωρίστηκαν ένα χρόνο αργότερα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ηρωισμού και αυταπάρνησης δίνεται από το λογιστή και πολιτικό κρατούμενο της Δικτατορίας Μεταξά Ναπολέων Σουκατζίδη, ο οποίος γνωρίζοντας πέντε γλώσσες (Αγγλικά, Γαλλικά, Ρώσικα και Τούρκικα) εκτελούσε χρέη διερμηνέα. Το όνομά του εκφωνήθηκε με τον αριθμό 71, τότε επενέβει ο διοικητής του στρατοπέδου Karl Fischer, - «Όχι εσύ! Όχι εσύ Ναπολέων! ». Με το Σουκατζίδη να απαντάει, - «Δέχομαι, κύριε διοικητά, τη ζωή, με τον όρο πως δεν πρόκειται να την πάρω από άλλο κρατούμενο. Μόνο όταν η θέση μου μείνει κενή!».
Στο τελευταίο γράμμα προς τον πατέρα του γράφει, «Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να 'σαι περήφανος για το μονάκριβο γιο σου. Ν' αγαπάς και να λατρεύεις την κορούλα (εννοούσε την αρραβωνιαστικιά του) σου και την αδερφούλα μου, κι οι δυο τους μεγάλοι άνθρωποι. Γεια, γεια πατερούλη.»

Το σημείωμα του Νίκου Μαριακάκη

Παρόμοιο θάρρος μπροστά στο φάσμα του θανάτου δείχνει ο Μήτσος Ρεμπούτσικας, οποίος γράφει καθ' οδών για την Καισαριανή, «Όταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτές». Το ίδιο κι ο γεωπόνος από τα Χανιά Νίκος Μαριακάκης «Καλύτερα να πεθάνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος».

Όπως τώρα έτσι και τότε για κάποιους ευνοημένους ή φιλήσυχους πολίτες τέτοια περιστατικά ανήκαν στα ψιλά γράμματα της κάθε άλλο μίζερης και μάταιης καθημερινότητάς τους. Σε εκείνες τις σκοτεινές μέρες της Κατοχής μας μεταφέρει η Λητώ Κατακουζηνού, μέσα από ένα απόσπασμα του βιβλίου της ''Άγγελος Κατακουζηνός, ο Βαλής μου''.
4 του Μάη, 1944. Ο Βαλής φόρεσε τη μαύρη γραβάτα του, ντύθηκα κι εγώ στα μαύρα και βγήκαμε όξω να συναντήσουμε κανά φίλο να μοιραστούμε τον πόνο μας. Στην πλατεία Κολωνακίου πέσαμε πάνω σε κάτι γνωστούς. «Γιατί μαυροντυμένοι; Τι σας συμβαίνει;» ρώτησαν ανήσυχοι.

«Διακόσιοι Έλληνες τουφεκίστηκαν σήμερα και μας ρωτάτε τι μας συμβαίνει; Σήμερα όλοι οι Έλληνες έπρεπε να μαυροντυθούμε».

«Άγγελε, δεν είσαι με τα καλά σου. Δεν ξέρετε, λοιπόν, ότι όλοι αυτοί ήτανε κομμουνισταί;»

Παγώσαμε. «Δεν ξέρω κι ούτε μ’ ενδιαφέρει. Έλληνες ήταν και πολεμούσαν τον εχθρό. Και σαν Έλληνες έχουμε το χρέος να τους πενθούμε!»

«Άγγελε, πρόσεξε, στραβό δρόμο πήρες, όλοι αυτοί θέλουν να πιουν το αίμα μας».

«Τους Γερμανούς, θέλετε να πείτε…»

«Άσ’ τους Γερμανούς, πόλεμο κάνουν οι άνθρωποι. Τους άλλους, αυτούς που πενθείτε σήμερα, αυτούς να φοβάστε. Αυτοί μια μέρα θα μας πάρουνε το βιος μας, αυτοί. Άκουσε καλά αυτό που σου λέμε. Άσε τους ρομαντισμούς και σκέψου πιο ρεαλιστικά».

Ο Βαλής τούς κεραυνοβόλησε με κείνο το αυστηρό και ντρέτο βλέμμα του και δίχως μιλιά τούς γυρίσαμε την πλάτη. «Πάμε πίσω στο σπίτι μας, Λητώ…»

Με τους γονείς μας, το ίδιο θλιμμένοι, τα λέγαμε στο σαλόνι. «Σήμερα, πατέρα, δεχτήκαμε με τη Λητώ διπλό χτύπημα. Η εκτέλεση των παλικαριών στην Καισαριανή και η εκτέλεση μιας μερίδας της κοινωνίας μας. Αυτής που συναναστρεφόμαστε. Και να φανταστεί κανείς ότι είναι άνθρωποι αξίας, έντιμοι, αξιοπρεπείς. Μπροστά στο φόβο, όμως, μιας υλικής καταστροφής, χάσανε μεμιάς την ανθρωπιά τους». (Αναδημοσίευση από το periodista.gr)

Κάποιοι αναφέρουν συχνά πυκνά σε συζητήσεις ''άλλες εποχές άλλα χρόνια'', ''δύσκολα χρόνια'' κι άλλα τέτοια. Ψάχνοντας όμως παρατηρεί κανείς πως οι αντιδράσεις και τα λόγια παραμένουν ίδια κι απαράλλαχτα. Επίσης, διαβάζοντας και παρατηρώντας τα γεγονότα καλλιεργείται ένα κλίμα, κυρίως από τα μεγάλα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και φορείς αυτών, παραπληροφόρησης και παραχάραξης των σημαντικότερων ιστορικών γεγονότων της νεότερης και σύγχρονης Ελλάδος, προβάλλοντας ανθρώπους ημιμαθείς και πληρωμένους ψεύτες. Τέλος, στα σχολεία οι αναφορές σε γεγονότα μετά-επαναστατικής περιόδου είναι ελάχιστες και επιγραμματικές και το μάθημα της ιστορίας έχει πλέον καταντήσει δευτερεύον. Διαβάζοντας κανείς ιστορία μαθαίνει το παρελθόν κι έχει τη δυνατότητα να διαμορφώσει το μέλλον και παραφράζοντας τον Θουκυδίδη θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πως ο αναγνώστης ενός ιστορικού έργου είναι σε θέση να δει πιο καθαρά τα γεγονότα του καιρού του έχοντας την πείρα του παρελθόντος.


Υ.Γ. Συγχαρητήρια στο ραδιόφωνο 105,5 ''Στο Κόκκινο" και στους συντελεστές της για την Εκδήλωση Μνήμης για τους 200 εκτελεσθέντες της Καισαριανής. Η κίνησή τους αποτέλεσε έμπνευση για το άρθρο. Ελπίζουμε σε ανάλογες εκδηλώσεις!