Το 1829 αποφασίζει να μπει στη στρατιωτική ακαδημία, ενώ θα εκδόσει και τη δεύτερη ποιητική του συλλογή με το όνομα ''Al Araaf''. Η εμπειρία του στρατού θα τελειώσει γρήγορα για τον Πόε, αφού δε μπόρεσε να συμβιβαστεί εύκολα με την πειθαρχία και την τάξη της ακαδημίας. Εκεί όμως θα έρθει σε επαφή με το έργο των ρομαντικών ποιητών[2]!! Κάπως έτσι τελειώνουν κι οι σχέσεις με την οικογένειά του, αφού ο πατριός του δε θα του συγχωρέσει αυτή του την πράξη και δε θα το δεχτεί πίσω.

Μετακομίζει στη Βαλτιμόρη και τη θεία του Μαρία Κλεμ. Εκεί θα γράψει το διήγημα ''Μήνυμα στο μπουκάλι'', το οποί θα βραβευτεί το 1833 και θα του προσφέρει αναγνώριση στον κύκλο των διανοούμενων της περιοχής. Πέντε χρόνια αργότερα εκδίδει το έργο η ''Αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πυμ'' και τη δίτομη συλλογή η ''Αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πυμ'' που θεωρείται ορόσημο στην ιστορία της αμερικάνικης λογοτεχνίας.

Η μεγαλύτερη αναγνώριση για τον ίδιο θα έρθει δέκα χρόνια αργότερα, όταν στις 29 Ιανουαρίου θα εκδοθεί το ποίημα ''Το κοράκι'' από την εφημερίδα New York Mirror. Θα δώσει διαλέξεις σε πανεπιστήμια και ποιητικές λέσχες, κάτι που θα τον κάνει ακόμη πιο γνωστό και αποδεχτό στους πνευματικούς ανθρώπους της εποχής του. Το ποίημά του θα ανατυπωθεί πολλές φορές, όμως τα κέρδη του θα είναι λίγα λόγω της έλλειψης πνευματικών δικαιωμάτων.

Αυτή ήταν και η τελευταία του ποιητική συλλογή, αφού τα προβλήματα με το αλκοόλ που αντιμετώπιζε τον οδήγησαν στο θάνατο στις 7 Οκτωβρίου 1849.

Ο Έντγκαρ Πόε θεωρείται από τους κύριους εκπροσώπους του αμερικάνικου ρομαντισμού, το  έργο του είχε σημαντική επίδραση στην παγκόσμια λογοτεχνία, αποτελώντας θεμέλιο λίθο για την εξέλιξη σύγχρονων λογοτεχνικών ειδών, όπως η αστυνομική λογοτεχνία ή οι ιστορίες τρόμου και φαντασίας. Ήταν από τους πρώτους λογοτέχνες παγκοσμίως που προσπάθησε να ζήσει μόνο από το έργο του, όμως η ζωή του ήταν μια επαναλαμβανόμενη τραγωδία.

Από το έργο του εμπνεύστηκαν συγγραφείς όπως, ο Ουώλτ Ουίτμαν, ο Χ. Φ. Λάβκραφτ, ο Γουίλιαμ Φώκνερ, καθώς και ο Χέρμαν Μέλβιλ. Αντιθέτως, ο Μάρκ Τουέιν υπήρξε αυστηρός κριτής του, όπως και ο ποιητής Τ. Σ. Έλιοτ, ο οποίος ωστόσο εκτιμούσε το έργο του. Από ευρωπαίους λογοτέχνες, ο Γάλλος Μπωντλαίρ ήταν θαυμαστής του και μετέφρασε πολλά από τα έργα του. Ο Ιούλιος Βερν έγραψε ένα δοκίμιο για το έργο του με τον τίτλο  ''Ο Πόε και τα έργα του'', ενώ το μυθιστόρημα του ''Η Σφίγγα των Πάγων'', αποτελούσε συνέχεια της ''Αφήγησης του Άρθρουρ Γκόρντον Πυμ''. Επίσης θαυμασήε του ήταν ο άγγλος συγγραφέας Όσκαρ Ουάιλντ.Τέλος τα έργα του αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης και για τις ιστορίες του Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, με ήρωα τον ντετεκτιβ Σέρλοκ Χόλμς. Στην Ελλάδα ο Καρυωτάκης, βλέποντας πως η αναγνώριση από τους άλλους ποιητές δεν έρχεται, έργαψε ένα ποίημα επηρεασμένος από τον Πόε και τους άλλους καταραμένους ποιητές της λογοτεχνίας, με τον τίτλο "Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων" .

''Το κοράκι'', είναι ένα αφηγηματικό ποίημα που το χαρακτηρίζει η λυρικότητα, η χαρακτηριστική γλώσσα και η μεταφυσική ατμόσφαιρα. Περιγράφει την επίσκεψη που δέχεται, από κάποιο μυστήριο κοράκι που μιλάει, ένας παράφορα ερωτευμένος άνδρας, παρατηρώντας την αργή διολίσθηση του άνδρα στην τρέλα. Ο άνδρας θρηνεί το χαμό της αγαπημένης του Lenore. Καθισμένο σε μια προτομή της Αθηνάς, το κοράκι φαίνεται να υποκινεί περαιτέρω την απελπισία του με τη συνεχή επανάληψη της φράσης Ποτέ πια.