Το έργο παρουσιάζει τη ζωή ενός εφήβου, του Alex που μαζί με την παρέα του βρίσκουν ευχαρίστηση στη βία, τις κλοπές, ακόμη και τους βιασμούς. Αυτό το παιδί, ωστόσο, ηρεμεί όταν ακούει την ενάτη του Μπετόβεν.
Ύστερα από ένα φόνο που διαπράττουν, ο Alex κατηγορείται ως ο μόνος υπαίτιος και καταδικάζεται σε φυλάκιση.
Ένα πείραμα, όμως της κυβέρνησης του δίνει την ευκαιρία να αλλάξει αυτό που έιναι. Το πείραμα είναι απλό. Χρησιμοποιούν όλα όσα εκείνος αγαπάει κατά του. Δημιουργείται, έτσι ένα άτομο που απεχθάνεται όλα όσα τον εξέφραζαν μέχρι χθες.
Μπορεί ένας βίαιος άνθρωπος να αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη ζωή και του κανόνες της μέσα από βίαιες μεθόδους και κανόνες που αλλάζουν καταπώς βολεύει;
Πότε θεωρείται ένας άνθρωπος κακός; Όταν συνειδητά επιλέγει το κακό ή όταν κρύβεται πίσω από τη μάσκα του καλού γιατί δεν τολμάει να ζήσει όπως πραγματικά θέλει;
Πώς θα συμπεριφερθεί ο Alex στη νέα πραγματικότητα; Είναι απλό να πετάξουμε τα άσχημα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου, αλλά μήπως έτσι "ακυρώνουμε" την ίδια του την υπόσταση σαν ένα πορτοκάλι που στύβεται. Σε κάθε γύρισμα στον στύφτη, χάνει λίγο από τη σύστασή του. Ένα κουρδιστό πορτοκάλι.

Το έργο του  Anthony Burgess, γίνεται αφορμή για υπαρξιακά και πολιτικά ερωτήματα. Επιπλέον, δείχνει τη βία σε όλα της τα επίπεδα: από την πλευρά του εφήβου- παράνομου, αλλά και από την πλευρά των ενηλικών- νόμιμων φορέων, της κυβέρνησης, αντιπολίτευσης και του κράτους.
Ο Γιάννης Κακλέας παραθέτει την ιστορία σε ολοκληρωτικό καθεστώς, όντας πιστός στο έργο του Burgess , συγκριτικά με τον Stanley Kubrick, η κινηματογραφική ταινία του οποίου έχει χαρακτηριστεί αριστούργημα του κινηματογράφου.

Πρόκειται για ένα έργο με έντονο πολιτικό σχόλιο που καταδεικνύει τη διάσταση της σημερινής κοικωνίας, μέσα από μία σκοτεινή και σκληρή απόδοση. Σε αυτό συντελλεί πρόσθετα η χορογραφία, καθώς οι σκηνές βίας στην παράσταση χορογραφούνται. Δίνεται έμφαση στην κίνηση των ηθοποιών και στα έντονα συναισθήματα γαλήνης-αδρεναλίνης που αποδίδονται μέσω της κινησιολογίας και της μουσικής σε που εναλλάσεται μεταξύ dubstep τραγουδιών της "Ενάτης του Μπετόβεν" και το "Singing in the rain".

Τα σηνικά του Μανώλη Παντελιδάκη είναι αφαιρετικά και προσδίδουν ένα σκοτεινό πνεύμα στην παράσταση. Η χρήση των βιντεοπροβολών και ενός μόνο ανεμιστήρα να δεσπόζει στο κέντρο της σκηνής ως λιττή και χαλαρή ατμόσφαιρα λειτουργούν ως άμεση αντίθεση στην ασφυκτική ατμόσφαιρα που κυριαρχεί στη ζωή του Alex.
Τα κουστούμια της Μαρίας Καραπούλιου είναι εξαιρετικά και στο πνεύμα της παράστασης.
Ο φωτισμός του Χρήστου Τζιόγκα δίνει κι εκείνος με τη σειρά του έμφαση στην σκοτεινή ατμόσφαιρα που επικρατεί επι σκηνής.

Η ερμηνεία του Άρη Σερβετάλη είναι εξαιρετική, αφού καταφέρνει να αποδώσει με ευφυία και φυσικότητα το τέλμα στο οποίο βρίσκονται πολλά νεαρά άτομα. Επιπρόσθετα, όντας όχι μόνο ηθοποιός, αλλά και χορευτής, δίνει μία επιπλέον διάσταση και καταφέρνει να αποδώσει πολύ πιο έντονα και γλαφυρά τα συναισθήματα του ρόλου που υποδύεται.

Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη, ο Αντίνοος Αλμπάνης, ο Νεκτάριος Λουκιανός, ο Χρήστος Μαλάκης, η Ευδοκία Ρουμελιώτη, ο Δρόσος Σκώτης και ο Κίμων Φιορέττος, καταφέρνουν να αποτελέσουν μία δυνατή ομάδα ηθοποιών και αποτελούν μία επιπλέον εγγύηση για την παράσταση. Αξίζει, μάλιστα να υπογραμμίσουμε το γεγονός ότι ο κάθε ηθοποιός έχει πολλαπλούς ρόλους κατά τη διάρκεια της παράστασης, κάτι που είναι φοβερά απαιτητικό.
Πρόκειται για μία ξεχωριστή παράσταση με πολλά μηνύματα, η οποία σίγουρα δε μπορεί να μείνει απαρατήρητη από τους λάτρεις της ποιότητας και του πρωτοποριακού. Τα συναισθήματα είναι χορός και ο χορός είναι συναίσθημα. Όταν αυτό έρχεται σε σύμπραξη με την ερμηνεία τόσο καλών ηθοποιών, τότε το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό.

Λίνα Καλογριδάκη