Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014
ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ
Το φευγιό…Ο δρόμος χωρίς επιστροφή…Παντού πια αποτελείς
βάρος. Στις υπηρεσίες, στα γραφεία του
Δήμου, στη σχολή... «Μια μετάφραση θέλω να κάνω το πτυχίο μου, φεύγω στο
εξωτερικό» …Ο χρόνος είναι πολύτιμος για όλους εκτός από σένα...
Εσύ πρέπει να βάλεις βαριά
τα πράγματα στη βαλίτσα …να φιλήσεις τον πατέρα σου στα γρήγορα για να μην τον
δεις που τον παίρνουν τα ζουμιά, να ξαποστάσεις πάλι σαν παιδί στην αγκαλιά της
μάνας σου και να μπεις στο καράβι της φυγής….
Η φωνή της σκέψης: Φύγε…Φύγε
μακρυά…φύγε έξω….άσε τους φίλους …τον ήλιο …τη ζωή εδώ…τα γέλια και φύγε…φύγε
να σωθείς ….και ας αισθάνεσαι μόνιμα
ξένος και έξω και μέσα…και ας μην μπορείς να χαρείς την όμορφιά του σπιτιού σου…το γέλιο του κολλητού σου, που παιδιά παίζατε
κυνηγητό και δεν σε έπιανε επίτηδες… και ας μην μπορείς να απολαύσεις το φαϊ της μανας σου… να ερωτευτείς με την ψυχή
σου χωρίς να σκέφτεσαι τη μετάφραση όσων θες να πεις….να γελάσεις δυνατά χωρίς
να παίρνεις ανάσα…
Τώρα πρέπει να παλέψεις με
τη μοναξιά σου. Αφού σου στέρησαν το απόλυτο και ανθρώπινο δικαίωμα στη εργασία, την ευχαρίστηση του να παράγεις, να
προσφέρεις, να αποκτάς μια ιδιότητα σαν εργαζόμενος. Και αφού ζεις στην εποχή που
το κέρδος, το χρήμα, σου δίνουν ύπαρξη και εξουσία νιώθεις ανύπαρκτος άχρηστος αδύναμος …Ένας
ακόμη άνεργος.
Πρέπει όμως να αποκτήσεις δουλειά και λεφτά …Ταυτόχρονα σκέφτεσαι πότε θα ζήσεις…Μα ζεις…Έτσι είναι η ζωή…
Διαβάζω και ακούω όλο και συχνότερα τις εμπειρίες
ανθρώπων που αναγκάστηκαν να φύγουν από την
πατρίδα τους …Σε όλους λείπουν τα πιο απλά…. Η ντομάτα, το λάδι…Τα
χαμόγελα …Ο ουρανός …Οι άνθρωποι.. «Αυτή είναι ζωή …αυτή είναι ευτυχία. Τα πιο
απλά» λένε….
Πόσο σκληρό να ψάχνεις για
πατρίδα.
ΑΜΕΛΙ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(
Atom
)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου