Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

ΔΕΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

14 Φεβρουαρίου γιορτάζουμε τον έρωτα. Μάλιστα. Φτάσαμε λοιπόν στην εποχή και στον καιρό που πρέπει να θεσπίσουμε συγκεκριμένη μέρα για να γιορτάζουμε τον έρωτα…
Μάλλον επειδή με τις μονολιθικές εγωιστικές και ανούσιες ζωές που κάνουμε ξεχάσαμε να τον ζούμε και  αντιληφθηκαμε ότι τουλάχιστον μια μέρα του χρόνου πρέπει να «θυμόμαστε» και να αφιερώνουμε στον/ στην αγαπημένο-η  μας…
Ακόμη και όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους υπεράνω ενδόμυχα περιμένουν κάτι  από το σύντροφό τους.  Ταυτόχροναρκετά μ
εγάλη μερίδα των  μοναχικών τύπων - φρεσκοχωρισμένων νιώθουν  κάπως…Μία αποξένωση. Μια απογοήτευση…
Η γνωστή και χιλιοειπωμένη απάντηση σε αυτό, : «Ε κάθε μέρα γιορτάζουμε τον έρωτα αλλά σήμερα ένα παραπάνω». Ή «Εγώ δεν χρειάζομαι έρωτα. Τον έφαγα στη μάπα»
Όχι. ‘Εχεις ξεχάσει τι είναι ο έρωτας. Γιατί αν  γιόρταζες κάθε μέρα τον έρωτα

Θα  ήσουν ελεύθερος να τον ζεις κάθε στιγμή κάθε λεπτό…Κάθε δευτερόλεπτο… Χωρίς άγχος και κτητικότητα. 













Θα έκανες τρέλες. Θα τον άφηνες να σε παρασύρει να σε ταξιδέψει…Θα έβλεπες πράγματα που δεν βλέπουν οι άλλοι παρα μόνο εσύ και εκείνος – εκείνη.

Δεν θα είχες καταβάθος αμφιβολία ότι είναι πολύχρωμος. Ότι δεν γνωρίζει χώρες και θρησκείες. Ότι δεν έχει φύλο. Θα τον άφηνες απλά να σε παρασύρει.
Θα ήθελες να τον μοιραστείς. Να τον νιώσεις σε όλες του τις πτυχές. Με όλα τα αρώματα και τα χρώματα.

Θα χαιρόσουν με τα πιο απλά.  Με πράγματα που μέχρι πριν δεν έβλεπες καν. Αρκεί να τα μοιραζόσουν με εκέινον- εκείνη.


Δεν θα φοβόσουν να κάνεις έρωτα με την ψυχή και την καρδιά σου.

Δεν θα φοβόσουν τη δημιουργία. Θα την επιδίωκες. Θα αντιλαβανόσουν την αξία αυτού του απόλυτου παρε- δώσε ψυχής και σώματος.
Θα χαιρόσουν τη διαφορετικότητα. Τη μοναδικότητα της ζωής  που ζεις.  Δεν θα προσπαθούσες να την κρύψεις. Να την δικαιολογήσεις. Να την κάνεις να μοιάζει σαν όλων των άλλων.
Θα παρέμενες αγνός.  Θα προσέφερες τον εαυτό σου με ανιδιοτέλεια.
Θα απολάμβανες την κάθε στιγμή σαν να ήταν τελευταία.  
Θα άδειαζε ο κόσμος μακριά του- της.  Ο παράδεισος θα γινόταν κόλαση
Δεν θα βαριόσουν ποτέ. Δεν θα θεωρούσες τίποτα δεδομένο. Όλα τα συναισθήματα θα σε πλημμύριζαν συνέχεια.
Θα άκουγες  πιο πολύ μουσική. Θα αισθανόσουν πιο βαθιά τα λόγια των τραγουδιών.
Θα σκεφτόσουν. Θα τα άφηνες να σε ταξιδέψουν .
Θα μιλούσες πιο ανοιχτά για τα όνειρά σου. Τις φοβίες σου.
Θα ξεχνούσες το «εγώ» σου πολύ πιο συχνά.
Θα λυπόσουν για κάθε ηλιοβασίλεμα. Γιατί θα ήταν για σένα θα ήταν ένα βήμα πιο κοντά στο θάνατο και στο χωρισμό σου με εκείνον- εκείνη.
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ
Τ. Λειβαδίτης


Αμελί


















Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου